پارگی زودرس پرده های جنینی

پارگی زودرس پرده های جنینی

فرمت: pdf  تعداد صفحات: 8

مایع آمنیون از هفته ۱۶ تولید می شود و تولید آن بیشتر وابسته به ادرار جنین است. از عفونت، تروما فشردگی بند ناف جلوگیری می کند و به حرکت و تنفس جنین، تکامل اسکلت تکامل ریه جنین، کمک می کند. کاهش مایع آمنیون باعث فشردگی بندناف و کاهش جریان خون  جفت می شود.

• Premature Rupture Of Membrane: PROM
• پارگی پرده ها قبل از شروع سیر لیبر
• Preterm Premature Rupture Of Membrane: PPROM
• پارگی پرده ها قبل از هفته ۳۷ بارداری

عوارض 

• جنینی: عفونت جنینی انتروکولیت نکروزان اختلال عملکرد نورولوژیک و نوروماسکولار و سپسیس IVH,RDS
• مادری: مهم ترین عارضه ی مادری عفونت داخل رحمی است که با افزایش زمان پارگی پرده ها افزایش می یابد.
• وجود عفونت تحتانی ژنیتالیا با نایسریا گنوره آ، GBS، واژینوز باکتریال باعث افزایش ریسک عفونت داخل رحمی می شود.
• عوارض دیگر پرولاپس بند ناف و کنده شدن جفت می باشد.
• پیامد پارگی پرده ها به سن حاملگی در زمان پارگی بستگی دارد.
• احتمال مرگ جنین و موربیدیتی با افزایش سن حاملگی و افزایش دوره نهفتگی، کاهش می یابد.
• دوره نهفتگی به زمان پارگی پرده ها تا زمان شروع دردهای زایمانی گفته می شود.
• اولیگو هیدرآمنیوس پایدار در سن زیر ۲۲ هفته با تکامل نا کامل آلوئولار و هایپوپلازی ریه همراهی دارد نوزادان مبتلا به هایپوپلازی ریه (بدون) توجه به سن حاملگی نمی توانند به خوبی ونتیله شوند و سریعاً در اثر هایپوکسی و باروتروما آسیب می بینند.
• بقا در سن حاملگی ۲۴ تا ۲۶ هفته محتمل تر است گرچه موربیدیتی در این گروه به دلیل پره ماچوریتی قابل توجه است.
• اتیولوژی کامل مشخص نیست، STIS و واژینوز باکتریال ممکن است نقش داشته باشند.

عوامل خطر 

سابقه ی PPROM بزرگترین فاکتور خطر می باشد. عوامل خطر دیگر نارسایی سرویکس، خونریزی تریمستر دوم و سوم، وزن کم مادر، وضعیت پایین اقتصادی و اجتماعی، سیگار و مواد مخدر

کوریوآمنیونیت 

عفونت پرده ها و مایع آمنیون است.

عوارض کوریوآمنیونیت سپسیس نوزادی، افزایش موربیدیتی، اختلالات نورولوژیکی، لوکومالاسی پری ونتریکولار، افزایش فلج مغزی

علائم:

• تب بیشتر از ۱۰۰.۵ درجه فارنهایت (۳۸ درجه سانتیگراد)
• تاکی کاردی مادر و جنین
• تندرنس رحمی
• ترشحات عفونی رحمی یافته ی دیررس
• افزایش گلبول های سفید مادر که غیر اختصاصی است ممکن است مربوط به تجویز کورتون باشد.

درمان: آنتی بیوتیک وریدی 

کوریو آمنیونیت اندیکاسیون ختم فوری بارداری نیست (یعنی لازم نیست مادر فورا سزارین شود) و روش ختم حاملگی بستگی به اندیکاسیون مامایی دارد.

تشخیص پارگی پرده ها 

• در صورت مشاهده ی خروج مایع از واژن، باید مایع آمنیوتیک در نظر گرفته شود مگر اینکه خلاف آن ثابت شود.
• تشخیص افتراقی: اختلال نگهداری ادرار افزایش ترشحات واژن منی بیشتر موارد با شرح حال و معاینه تشخیص داده می شود.
• نیترازین: کاغذ نیترازین در مواجهه با مایع آمنیون محیط قلیایی) به رنگ آبی در می آید.
• مثبت كاذب تست نیترازین: موکوس، خون، مایع منی، محلول آنتی سپتیک، واژینیت (به خصوص تریکوموناس)
• منفی کاذب تست نیترازین: عدم وجود مایع آمنیون در رحم، نشت بسیار کم مایع آمنیون
• تست فرن: نمونه ی مایع واژن روی لام کشیده می شود و زیر میکروسکوپ مشاهده می شود. در صورت مشاهده ی اشکال سرخسی زیر میکروسکوپ تشخيص مایع آمنیون است.

Ferning pattern from amniotic fluid. (Courtesy of Dr. Dwight Rouse. Gibbs RS, Karlan BY, Haney AF, Nygaard IE. Danforth’s Obstetrics and Gynecology. 10th ed. Philadelphia, PA: Lippincott Williams & Wilkins; 2008, p. 27.)

سونوگرافی: در صورت مشاهده مایع آمنیون، کافی تشخیص پارگی پرده های زیر سوال می رود. گرچه در صورت نشت اندک مایع آمنیون ممکن است میزان مایع دور جنین در سونوگرافی هنوز کاهش نیافته باشد. تشخیص های افتراقی دیگر کاهش مایع آمنیون در سونوگرافی اولیگو هیدرآمنیوس می باشد.

ارزیابی و درمان (بسیار مهم)

سن حاملگی در زمان پارگی پرده ها، وضعیت جنین، وجود انقباضات رحمی و احتمال وجود کوریوآمنیونیت، میزان مایع آمنیون و وضعیت بلوغ ریه جنین در ارزیابی و درمان اهمیت دارد.

فاز نهفته به زمان بین پاره شدن پرده ها تا شروع دردهای زایمانی گفته می شود. هر چه اولیگوهیدرآمنیوس شدیدتر باشد فاز نهفته کوتاهتر و احتمال عفونت بیشتر می شود. جهت تعیین بلوغ ریه جنین، می توان از بررسی مایع آمنیونی که به صورت واژینال و یا طی آمنیوسنتز جمع آوری می شود استفاده کرد. همچنین می توان از این مایع جهت بررسی عفونت استفاده کرد. افزایش WBC در مایع آمنیون، کاهش گلوکز و یا کشت مثبت مایع به نفع عفونت داخل رحمی است. در صورت وجود شواهد عفونت داخل رحمی تجویز آنتی بیوتیک و ختم حاملگی، بدون توجه به سن حاملگی مورد توجه قرار می گیرد.

فایده ی تجویز توکولیتیک در بیماران دچار انقباض رحمی برای فرصت دادن جهت تاثیر آنتی بیوتیک و کورتون هنوز تحت بررسی است. شواهد موجود از تجویز یک کورس کامل کورتون در سن ۳۴ تا ۳۶ هفته و ۶ روز ، در فردی که قبلاً کورتون نگرفته است، حمایت می کنند.

معاینه بالینی شامل ارزیابی تنش رحمی، اندازه گیری ارتفاع رحم برای ارزیابی سن و قرار جنینی است.

ادامه مطلب را با دانلود فایل پیوستی مشاهده کنید.

حتما بخوانید:

⇐ بیسفنل در ظروف پلاستیکی و تاثیر آن بر سقط جنین

⇐ لیبر غیرطبیعی و نظارت بر جنین حین زایمان

⇐ دفیزیولوژی مادری – جنینی