سازمان های داخلی و بین المللی در بلایا

سازمان های داخلی و بین المللی در بلایا

فرمت: PDF   تعداد صفحات: 25

فهرست:

• مقدمه
• سیر تحولی مدیریت بحران در ایران
• قانون تشکیل سازمان مدیریت بحران کشور
• منشور اخلاقی سازمان مدیریت بحران کشور
• ساختار معاونت آمادگی و مقابله
• برنامه های عملیاتی و اهداف پیش روی معاونت
• ساختار معاونت آمادگی و مقابله
• برنامه های عملیاتی و اهداف پیش روی معاون

مقدمه

در طلیعه قرن بیست و یکم، جهان شاهد بلایای عظیمی است که حوادث طبیعی و غیرطبیعی به وجود آورده است. طوفان عظیم کاترینا، تسونامی آسیای جنوب شرقی، زلزله بم و ده ها حادثه مشابه بزرگ و کوچک، بارها این حقیقت را به جهانیان گوشزد می کند که پیش بینی ها و چاره اندیشی ها و راه های مقابله و سازش با این بلایا هنوز نارسا و ناکافی است و تنها شمار اندکی از ملل دنیا دانش، فن و هنر مدیریت و مهار این گونه بلایا را فراگرفته و به کار می بندند. در اکثر کشورها اغلب پس از وقوع هر حادثه بزرگ، سیل کمک های سازماندهی نشده اعم از نیروی انسانی و مادی به منطقه حادثه دیده گسیل می شود و با اتلاف نیروی فراوان، اندکی وضع تخفیف می یابد و به سرعت همه چیز به دست فراموشی سپرده می شود. بنابراین یکی از مهمترین چالش های زمان حاضر، نیاز به داشتن سیستم مدیریت بلایا در مواجهه با بلایای طبیعی و غیرطبیعی می باشد. با توجه به وسعت ایران، تنوع بلایای مختلف و شدت و تعداد آنها، لزوم وجود ساختاری مناسب برای نظام مدیریت بلایا از نیازهای اساسی کشور به شمار می رود

سیر تحولی مدیریت بحران در ایران

در تمام کشورهای دنیا، مدیریت ملی بحران عموما بر عهده حکومت است، در برخی کشورها مدیر بحران رئیس قوه مجریه است ولی در اکثر آنها مدير بحران عضو قوه مجریه (به ویژه در سطح ریاست جمهوری و وزارت کشور است. نمایندگان منطقه ای دولت استاندار، فرماندار و بخشدار) زیر نظر وزیر کشور عمل می کنند همچنین شهرداری ها و دهیاری ها (دولت های محلی) علیرغم استقلال نسبی خود، با وزارت کشور هماهنگی به عمل می آورند. مدیریت بحران در کشور ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و در مسیر تحولی خود بلور متناوب تحت نظر ریاست جمهوری، معاون اول رئیس جمهور، نخست وزیر، معاون اجرایی رئیس جمهور و وزیر کشور به مسئولیت های خود عمل نموده است که در زیر به طور مشروح تر مورد بررسی قرار می گیرد.

سوابق تاریخی مدیریت حوادث و سوانح در ایران بررسی سوابق تاریخی در خصوص

مدیریت سوانح در کشور نشان می دهد تا قبل از سال ۱۳۰۲ هیچگونه تشکیلات و یا محلی برای فعالیت های سازمان یافته بخش های مدیریت سوانح در کشور وجود نداشته است و علیرغم اینکه حوادث و سوانح متعددی در کشور به وقوع می پیوست، هیچ یک از سازمان ها و یا ارگان رسمی کشور به نیازهای آسیب دیدگان رسیدگی نمی کردند و جز خود آسیب دیدگان، کمتر کسی از آحاد جامعه از وضعیت تلفات و خسارات سوانح اطلاع دقیقی در دست داشت و اگر مساعدتی انجام می شد از طریق خود امدادی و دیگر امدادی توسط خود آسیب دیدگان یا اهالی مناطق مجاور بوده است. در بسیاری از سوانح به دلیل عدم وجود امکانات برای بازسازی مجدد، خانه ویران شده و منابع معیشتی از بین می رفت و به ناچار بازماندگان سانحه، مناطق خود را ترک می کردند و روستاها تخلیه می شده است.

در خرداد ماه ۱۳۰۲ وقوع زلزله در شرق خراسان و به فاصله ۳ ماه بعد در سیرجان و کرمان نه تنها موجب کشته شدن جمع کثیری از اهالی بلکه منجر به ویرانی صدها روستا در این مناطق گردید. همچنین در همان سال سیلاب های گسترده و وسیعی در استان های گیلان، مازندران، آذربایجان شرقی، و اصفهان جاری و ماحصل زندگی هزاران روستایی را نابود کرد و روستاهایی که در مسیر این سیلاب قرار داشتند یکی پس از دیگری ویران و خانه ها خالی از سکنه و متروکه شدند. در این سانحه با توجه به وسعت و گستردگی خسارت و انعکاس آن در کشور برای اولین بار نیروهای ارتش به عنوان عوامل حکومت و با استفاده از نیرو و امکانات موجود به کمک آسیب دیدگان شتافتند و اولین استمداد ملی برای کمک به آسیب دیدگان در سطح کشور به کار گرفته شد. عملیات امدادی ارتش و استمداد انجام شده جرقه ای بود برای سازماندهی تشکیلاتی که سال ها قبل قراردادهای آن امضاء شده بود (دولت ایران در چهاردهم آذرماه ۱۳۵۳ معادل پنجم دسامبر ۱۸۴۷ میلادی قرارداد ژنو و در تاریخ سیزدهم شهریور ۱۲۷۹ قوانين الحاقی را امضاء نمود)

اولین جلسه شیر و خورشید سابق در ششم مرداد ماه مصادف با عید سعید غدیر خم سال ۱۳۰۲ با حضور نخست وزیر و هیئت دولت وقت و تعدادی از افراد خیرخواه و نیکوکار تشکیل و رسما فعالیت خود را در چارچوب اهداف تعیین شده بین المللی آغاز نمود. علیرغم فلسفه شکل گیری جمعیت شیر و خورشید که ضرورت ارائه کمک به آسیب دیدگان و سوانح بود، در طول حیات سه مرحله ای خود به دلیل ضعف و کمبودهای درمانی در سطح کشور و به دلیل حمایت های وسیع و گسترده هیئت حاکمه و حضور عوامل تراز اول کشور در هیئت سوئیس، هیئت مدیره و در رأس آن افراد خانواده سلطنتی و دربار همچنین صاحبان قدرت و نفوذ در استان ها و شهرستان ها، خدمات درمانی و پزشکی و آموزش های درمانی، پایه و اساس فعالیت های این جمعیت در سطح ملی و بین المللی قرار گرفت. بیشترین امکانات و تجهیزات امدادی در قالب بیمارستان ها و درمانگاه های صحرایی تبلور یافت و عملیات امدادی متکی بر امکانات و تجهیزات و عوامل انسانی نیروهای مسلح بوده است. ۲-۲-۴

ساختار و سازمان مدیریت حوادث و سوانح قبل از انقلاب اسلامی

تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در کشور ساختار خاصی از مدیریت سوانح در بخش های پیش بینی و پیش آگاهی، پیشگیری و کاهش اثرات سوانح، آمادگی، مقابله و بازسازی وجود نداشت. فعالیت های مربوط به صورت پراکنده در برخی از قوانین سازمان ها پیش بینی شده بود، از جمله در برخی از مفاد قانون تشکیل ایالات و ولایت مصوب ۱۲۸۶/۹/۱۷ ، وزارت کشور مسئولیت داشته است تا در موقع طغیان رودخانه (سیل و طوفان)، با تمام امکانات برای حفظ نفوس، کمک و اعانه اقدام کند. در این زمان به دلیل توسعه نیافتگی شبکه راه ها و ضعف سیستم ارتباطات، عملا فعالیت مؤثری صورت نمی گرفته است. از این رو مدیریت حوادث احتمالی بیشتر محلی و متکی بر توان نیروهای بومی بوده است، فقط جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران مأمور و مسئول خدمات امدادی در پیش آمد حوادث و سوانح بوده و به محض وقوع حادثه بنابر وسعت دامنه و ضرورت، از طریق سازمان های امدادی متعلق به خود با تمام توان در رده های بخش، شهرستان، استان و کشور به کمک آسیب دیدگان می پرداخته است.

ادامه مطلب را با دانلود فایل پیوستی مشاهده کنید.

حتما بخوانید:

⇐ اپیدمیولوژی بلایا و انواع آن

⇐ مقدمه و اصطلاحات رایج در بلایا

⇐ مدیریت پسماند در بلایا (زلزله)