دانلود درسنامه کارورزی طب اورژانس

دانلود درسنامه کارورزی طب اورژانس

فرمت: Pdf   تعداد صفحات: 289

مولفین: دکتر رضا مصدق و دکتر غلامرضا معصومی

فهرست:

• مدیریت راه هوایی
• احیا
• تروما
• شوک 
• آنافیلاکسی 
• تنگی نفس
• درد قفسه سینه
• آریتمی
• کریز فشار خون
• درد شکم
• اختلال سطح هوشیاری
• سردرد 
• سکته مغزی 
• برخورد با بیمار دچار تشنج در اورژانس
• کودکان 
• برخورد با فرد مسموم 
• مخدرها 
• کوکائین و آمفتامین ها 
• مسمومیت با الکل ها 
• هیدروکربن ها و مواد فرار 
• مواد سوزاننده 
• مسمومیت با منواکسید کربن
• آسیب های حرارتی 
• هیپوترمی 
• سرمازدگی 
• غرق شدگی 
• سوختگی 
• برق گرفتگی 
• آسیب ناشی از پرتوهای رادیواکتیو 
• بیولوژیک 
• تریاژ 
• اوژانس پیش بیمارستانی بحران 
• مدیریت و درمان زخم

نحوه ی برخورد با بیماران در بخش اورژانس

دوره ی کارورزی پزشکی به عنوان آخرین بخش از این رشته ی تحصیلی طولانی مدت، از جذابیت خاصی برخوردار است. در این دوره فرد باید:

1. اصول پایه شرح حال گیری را یاد گرفته باشد.
2. مهارت انجام معاینه فیزیکی را کسب کرده باشد.
3. علایم و پاتوفیزیولوژی بیماری ها را در ذهن داشته باشد.
4. نحوه ی درمان هر کدام از بیماری ها را بداند.

در این دوره کارورز باید هر چهار مهارت را همراه با دانش بکار بندد، اما در بخش اورژانس سرعت عمل و تصمیم گیری سریع را نیز باید به موارد فوق اضافه کند.

بیماران اورژانس ممکن است به احیا نیاز داشته باشند. هیچ کس از یک کارورز انتظار ندارد که یک بیمار با حال وخیم را به تنهایی مدیریت کند ولی باید بتواند چنین بیمارانی را به موقع تشخیص دهد. باید تشخیص های افتراقی اولیه و طرحی برای درمان بیمار با اختلال هوشیاری، انسداد راه هوایی، تنگی نفس و شوک داشته باشد.

اگر او بتواند ABC را رعایت کند، میزان خطای او کاهش خواهد یافت ولی باید به سایر درمان های تخصصی نیز آگاه باشد. مهمترین نکته این است که بتواند در این مرحله بیمار بدحال را از غیر بدحال تشخیص دهد.

نکته ی دیگر در مورد بیماران اورژانس ایناست که اغلب مراجعه کنندگان از درد شکایت می کنند. مطالعات متعدد نشان داده است که پزشکان شاغل در اورژانس به میزان کافی و در زمان مناسب ضد درد تجویز نمی کنند. با تمرین این کار به تدریج، تجویز مسکن یکی از اقدامات شما برای بررسی و درمان بیمارانتان خواهد شد.

بیماران بخش اورژانس اغلب مشکل عاطفی و روانی مرتبط با بیماری خود دارند. یا اینکه ممکن است این مشکلات عاطفی عامل ایجاد بیماری باشند. این مسئله مهمی است که نسبت به این عوامل استرس زا حساس بوده و به دنبال تشخیص آنها باشیم، چرا که بیمار نیز از اینکه به همه ی نیازهای روحی و جسمی او توجه کرده ایم، احساس رضایت بهتری خواهد داشت.

تعداد زیادی از بیمارانی که به اورژانس مراجعه می کنند ممکن است علیرغم ناتمام ماندن تشخیص و یا درمان به منزل فرستاده شوند.

بیماران با علائم غیراختصاصی که از اورژانس ترخیص می شوند اغلب برای پیگیری سرپایی ممکن است به شما مراجعه نکنند، بنابراین باید این مهارت را داشته باشید که کدام بیماران نیازمند بستری و کدام یک نیازمند پیگیری و انجام تست های تشخیصی دیگر هستند. شما همچنین باید بدانید که در اطرافتان چه خدمات پزشکی وجود دارد و بیمارانتان می توانند جهت پیگیری سرپایی به آنجا مراجعه کنند، بیمارانتان را در صورت نیاز به اماکنی همانند مراکز آزمایشگاهی یا خدمات تصویربرداری یا کلینیک های مراجعه ی سرپایی ارجاع دهید تا دچار سردرگمی نشوند.

احیا

اولین چیزی که شما باید در ارزیابی اولیه ی یک بیمار انجام دهید، بررسی علایم حیاتی و تعیین علت اصلی مراجعه است. در تمام موارد علایم حیاتی غیر طبیعی باید توصیف و علت آن بررسی شوند. به عنوان مثال اگر بیمار به هنگام مراجعه دچار تاکیکاردی خفیف است شاید علت آن پیاده روی بیمار از محل پیاده شدن از ماشین تا محل مراجعه به شما باشد، بخصوص اگر چند پله نیز در مسیر وجود داشته باشد، ولی گاهی ممکن است نشانه ای از یک بیماری دیگر مانند نارسایی قلبی باشد. فشار خون 90.70 در یک خانم 20 ساله بدون هیچ مشکل دیگری ممکن است طبیعی باشد ولی اگر همین خانم دچار درد شکم باشد این فشار خون ممکن است شوک ناشی از خونریزی به دلیل پارگی حامگی خارج رحمی باشد. تعداد تنفس 35 ممکن است شروع نارسایی تنفسی باشد در حالی که در یک کودک 1 ساله طبیعی در نظر گرفته می شود. این مسئله مهم است که شما با محدوده ی طبیعی علایم حیاتی آشنا باشید، چون محدوده ی غیرطبیعی را بهتر تشخیص داده و حدس شما مبنی بر وجود یک پاتولوژی وخیم افزایش می یابد. مرحله ی بعد، نگاهی سریع به بیمار است. اگر در بررسی سریع بیمار، وی را در شرایط دیسترس دیدید (بخصوص اگر همراه با علایم حیاتی غیر طبیعی باشد)، یا پرستار تریاژ چنین نظری داشته باشد؛ شما باید شرح حال کامل را به تاخیر انداخته و به پایدار کردن بیمار بپردازید. (انجام ABC)

راه هوایی (Airway): بررسی این مرحله با توانایی تکلم بیمار شروع می شود. اگر بیمار استریدور، حالت خرخر کردن و عدم توانایی بلع نداشته باشد، انسداد اورژانسی راه هوایی ندارد.

تنفس (Breathing): تعداد تنفس بیمار، کار تنفسی، وضعیت اشباع اکسیژن خون، صداهای ریوی، حرکات متقارن قفسه سینه می توانند در تعیین اینکه بیمار در وضعیت نارسایی تنفسی و یا دیسترس است یا خیر، کمک کننده باشند. اغلب تعداد تنفس اندازه گیری شده توسط پرستار یا پزشک صحیح نیست زیرا معمولاً به مدت کوتاه 5-10 ثانیه شمارش می شود، در حالی که باید 60 – 30 ثانیه تعداد تنفس شمرده شود. این مهم فاکتور حساسی جهت نشان دادن وجود پاتولوژی است.

گردش خون (Circulation): تعداد ضربان قلب، فشار خون، رنگ پوست بیمار، نبض های محیطی، وضعیت جریان خون اندام ها و به خصوص ناخن ها می تواند در تعیین اینکه بیمار در حالت شوک است یا خیر کمک کند.

ناتوانی (Disability)

اختلال هوشیاری می تواند با اندازه گیری GCS تعیین شود. در هر بیمار با اختلال هوشیاری باید میزان قند خون تعیین گردد تا تشخیص هیپوگلیسمی یا کتواسیدوز دیابتی (DKA) به سرعت مسجل شود.

تمام بیماران در هر شرایطی که باشند نیازمند به ارائه شرح حال هستند ولی ممکن است برحسب شرایط بیمار اولویت در زمان و نوع شرح حال گیری متفاوت باشد. به عنوان مثال در بیماران بدحال تر شرح حال مختصر ضمن انجام اقدامات درمانی صورت گرفته و یا در بعضی بیماران از همراهان وی توضیحات تکمیلی پرسیده شود.

ادامه مطلب را با دانلود فایل پیوستی مشاهده کنید.

حتما بخوانید:

⇐ مراقبت های اورژانسی در مسمومیت ها