ارزیابی قبل و بعد از عمل و مدیریت بیماران جراحی شده

ارزیابی قبل و بعد از عمل و مدیریت بیماران جراحی شده

تنظیم: دکتر پیام صادقی و دکتر امیر حسین کریمی

فرمت: PDF   تعداد صفحات: 45

فهرست:

• ارزیابی قبل از عمل
• رابطه بیمار با پزشک (تکنیک های مصاحبه ای، شرح حال پزشکی)
• تست های غربالگری قبل و بعد از عمل و مشاوره ها (تفسیر آزمایشگاهی و داده های تشخیصی، ارزیابی قلبی، داروهای قلبی، کمیت ریسک جراحی، ارزیابی ریوی، ریسک فاکتورهای مربوط به بیمار و عمل جراحی، ارزیابی تنفسی برای عمل های ریوی و غیر ریوی، بیمار با اختلال عملکرد کلیوی، بیمار دارای نقص عملکرد هپاتیک، بیمار دیابتی، بیمار فاقد آدرنال کافی، بیمار باردار، بیمار سالمند)
• مدیریت جراحی (مستندسازی، لوله ها و درن ها، لوله های دستگاه گوارشی، لوله های دستگاه تنفسی، تخلیه با جراحی، مراقبت از زخم، کنترل درد، پیشگیری از لخته شدن رگ های عمقی DVT)
• پیچیدگی های پس از عمل (گرمازدگی بدخیم، آتلکتازی ریه، ناکامی در زخم های جراحی، عفونت در محل جراحی)
• ایمنی پیش و پس از عمل
• نمونه سوالات تستی + پاسخ تشریحی

اهداف

1. بیان ارزش شرح حال پزشکی قبل از عمل، معاینه ی فیزیکی، تشخیص انتخاب شده و تست های غربالگری
2. بیان جنبه های مهم مهارت های ارتباطی
3. بحث دربارهی ارزیابی نقش مشاوره ی بیرونی در گزینش فرآیند جراحی اختیاری توسط بیمار
4. بحث درباره ی عناصر شرح حال بیمار که در ارزیابی قبل از عمل های اورژانسی بسیار ضروری هستند.
5. بحث دربارهی تست های غربالگری مناسب قبل از عمل.
6. بحث دربارهی ارزیابی خطرات قلبی و ریوی.
7. بحث دربارهی نقش عدم عملکرد صحیح کلیوی و کبدی، دیابت، کم کاری آدرنال، بارداری و آماده سازی های قبل از عمل و مدیریت بعد از عمل برای سلامتی بیمار.
8. بیان مدارک مورد نیاز برای سوابق پزشکی یک بیمار جراحی شامل توصیه های دکتر و عادات روزانه
9. بیان لوله ها و درن های معمول مورد استفاده
10. بیان شرایط وخیم ایجاد شده بعد از عمل و درمان آنها

ارزیابی قبل از عمل:

عمل جراحی و بیهوشی به طور گسترده ای شرایط فیزیولوژیکی و متابولیکی را دگرگون می سازند. تخمین توانایی بیمار برای پاسخ به این استرس ها در دوره بعد از عمل، یکی از ارزیابی های قبل از عمل می باشد. شرایط پیچیده قبل و بعد از عمل، غالبا نتیجه عدم انجام صحیح دوره قبل از عمل است که برای شناسایی شرایط پزشکی اساسی، بالا بردن سلامتی بیمار قبل از عمل یا ارزیابی دقیق خطرات قبل و بعد از عمل، انجام می گیرد.

مطالعات آزمایشگاهی پیشرفته و انجام تست های خاص نمیتوانند جایگزینی برای معاینات دقیق فیزیکی و شرح حال پزشکی بیمار شوند. هرچند تکنولوژی پیشرفته، نقش شایانی در تأیید تشخیص های کلینیکی دارند. این فصل، نگاهی بر چگونگی انجام معاینات فیزیکی و تاریخچه پزشکی بیمار ندارد بلکه این نگاهی بر عناصر مؤثر در شرح حال بیمار یا یافته هایی در معاینات فیزیکی است که ممکن است برای نظارت بیشتر در دوره قبل و بعد از عمل، مورد استفاده قرار گیرد. فصول دیگر علایم و نشانه های خاص تشخیصی در جراحی را مورد بحث قرار میدهند

رابطه بیمار با پزشک

تکنیک های مصاحبه ای: رابطه پزشک و بیمار یکی از ضروریات مراقبت های جراحی است. رابطه بین جراح و بیمار باید قوی، پایدار و ارزشمند باشد. تکنیک های مصاحبه ای مناسب، اساسی ترین بخش محکم سازی یک رابطه کارآمد هستند. اساس مصاحبه خوب از یک نگرانی واقعی، نسبت به شرایط مردم به دست می آید. با وجود این، مهارت های مصاحبه ای خاصی هستند که می توانند یاد گرفته شوند و این رابطه را بهبود بخشند.

دانشجویان پزشکی همچنین باید به نقش ویژه خود در مراقبت های بیمار اذعان داشته باشند. دانشجویان نباید از موقعیت خود شرمسار باشند یا که احساس کنند که عضو بی تاثیری از گروه هستند. بیماران، معمولا دانشجویان پزشکی را در دسترس تر می یابند و جزئیات بیشتری را با آنها در میان می گذارند که ممکن است با اعضای رده بالاتر گروه در میان نگذارند. همچنین قوت و شور و شوق نوآموزهای باهوش، عامل مهمی است که می تواند برای بهره دهی به بیمار استفاده شود. نقش دانشجو این است که گله های بیمار را نسبت به اعضای بالاتر بشنود، معاینات دقیق فیزیکی و شرح حال پزشکی را انجام دهد و یافته ها را با رزیدنت یا استاد خود در میان بگذارد.

مصاحبه مؤثر می تواند به دلیل موقعیت های مختلفی که در آن انجام می گیرد، چالش برانگیز باشد. این موقعیت ها شامل اتاق عمل، بخش مراقبتهای ویژه، مطب شخصی، درون بیمارستان، اتاق اورژانس و کلینیک سرپایی می باشد. هرکدام از این موقعیت ها، تا تبدیل به یک مصاحبه مؤثر شود، چالش مربوط به خود را دارد. جراحان برای رسیدن به رابطه خوب بیمار با پزشک، موقعیت خود را با محیط و شخصیت هر فرد و نیازهای دیگر، تنظیم می کنند.

برخی از قوانین پایه ای، برای همه مصاحبه های حرفه ای به کار می روند. قانون اول این است که هنگام معاینات و بررسی شرح حال پزشکی، باید با بیمار، صریح بود. هر چقدر هم که شرایط مرگ و زندگی اورژانسی در کار باشد، باز هم از اهمیت ارتباط جراح با بیمار کاسته نمی شود و حتی این اولین و بهترین شانس برای ایجاد رابطه با بیمار است. بیمار باید متوجه شود که یک جراح آگاه و مسئولیت پذیر می تواند در حین فرآیند عمل جراحی، همراه بیمار باشد.

جراح باید قوانین مهم دیگری را نیز مورد توجه قرار دهد مثل اهمیت دادن به ظاهر خود برای ساختن تصویر مناسبی از خود در ذهن بیمار که اعتماد به نفس او را تقویت کند. همچنین توجه به برقراری ارتباط چشمی، علاقه به برقراری ارتباط، برخورد گرم و همچنین درک بیمار که خود شامل گوش دادن بدون پیش داوری، درک بیمار به عنوان یک انسان، گوش دادن به توضیحات بیمار از مشکلش و القای احساس راحتی به او در حین ارتباط می باشد.

اگر که بیمار در شرایط سرپایی قرار داشت، در چند دقیقه اول، پزشک با او خوش و بش کرده استفاده از نام بیمار)، دست بدهد، معرفی جراح و توضیح نقش او، توجه به حریم خصوصی بیمار، تنظیم نحوه سخن گفتن با بیمار از طریق کلمات، برای فهم نیازهای او، استنباط واکنش بیمار در مواجهه با شرایط کلینیک، پرسش موقعیت شغلی بیمار و همچنین فهم این موضوع که بیمار از علت بیماری اش اطلاع دارد یا خیر موضوعات در ایجاد ارتباط، بسیار کلیدی هستند.

قدم بعدی، پرس و جو راجع به مشکل است. برای جزیی تر کردن مصاحبه باید سوالات از سوالات باز به سوالات بسته تغییر یابند. برای اینکار می توان از جابجایی پرسش های صریح و دقیق و تامل برانگیز برای تأیید مشکل، استفاده کرد. برای این کار تکنیک های مهمی وجود دارند که شامل جابه جایی و پرسش صریح برای بازگویی و تأیید دوباره مشکل بیمار است. در این نقطه، مهم است که مشخص شود بیمار سوالی دارد یا خیر. در اواخر مصاحبه، جراح توضیح میدهد که قدم بعدی چه خواهد بود و بیمار را معاینه می کند. در آخر، جراح باید از راحت بودن شرایط بیمار اطمینان پیدا کند.

بیشتر تکنیک های مورد استفاده در شرایط سرپایی بیمار، برای شرایط اورژانسی و تصادفی نیز مناسب اند. اغلب مدت زمان بیشتری در مصاحبه ابتدا و انتهای عمل، نسبت به شرایط سرپایی بیمار صرف می شود. بیماران ممکن است درد، نگرانی های مالی و محدودیت حریم خصوصی یا رژیم ناخوشایند را احساس کنند. همچنین آنها ممکن است دچار اختلالات خواب، ترس نسبت به درمان باشند یا احساس بی پناهی کنند. این مهم است که رابطه ای مطمئن با هدف و زمان مشخصی برقرار کرده بیمار نه تنها می شنود بلکه رفتار پزشک و حتی نحوه لباس پوشیدن او را مشاهده می کند. شرایط نیز بر مصاحبه مؤثر است برای مثال محیطی شلوغ، پر سر و صدا و درهم برهم می تواند در کیفیت ارتباط مؤثر باشد. بیمار ممکن است به دلیل بی توجه پزشک یا دیگران، احساس ناخوشایندی پیدا کند. برای مثال صحبت با بیمار از درون راهرو، گرفتن یا دادن اطلاعات شخصی در اتاقی شلوغ، صحبت با بیمار در آسانسور یا مکان های عمومی دیگر و یا صحبت با بیمار، بدون کشیدن پرده تخت او.

رضایت آگاهانه:

رابطه بین یک بیمار و جراح او یکی از قویترین ارتباطات حرفه ای است. بیمار به خاطر مشکلش به جراح مراجعه می کند و راه حل، ممکن است نیاز به تغییر در آناتومی فرد باشد در حالی که او در درماندگی کامل است. وظیفه مهمی بر عهده جراح است تا سطح اعتماد به وی را به خوبی نشان دهد. به دست آمدن این اعتماد با بحث صادقانه با بیمار و خانواده او درباره انتخاب های موجود (شامل انتخاب های بدون عمل جراحی) و عواقب بعدی هریک بدست می آید.

به محض اینکه جراح اطلاعات کافی برای تشخیص مشکل بیمار بدست آورد، شروع به یافتن تعدادی راه حل منطقی می کند تا واکنش مناسبی برای درمان و دنبال کردن مشکل بیمار داشته باشد. این استراتژیها در قوانین Layman، درباره بیمار و خانواده او بحث شده است. جراح و بیمار به همراه هم واکنش مناسب به مشکل را انتخاب می کنند. این معنای رضایت آگاهانه است. رضایت آگاهانه یک فرآیند، یک واقعه، یا یک فرم خاص نیست بلکه پروسه ای است که بیمار و جراح با هم درباره طرح و راه حل تصمیم می گیرند.

رضایت آگاهانه با پر کردن فرم رضایت متفاوت است. فرم یک جریان رضایت قانونی را پس از بحث میان بیمار و جراح به اجرا می گذارد. متاسفانه فرم رضایت باید به عنوان یک محافظ اجرا شود تا تضمینی برای حفاظت از سلامت بیمار باشد. پروسه رضایت آگاهانه به صورت شایسته تری اجرا می شود در حالی که فرم رضایت جایگاه پیش پا افتاده ای دارد. رضایت آگاهانه غالبا فقط در یک مقطع صورت نمی گیرد بلکه چندین بار و در مقاطع مختلف، به صورتی که بیمار فرصت داشته باشد تا وقایع و اطلاعات را هضم کند و پرسشهای خود را شکل دهد، صورت می گیرد.

گاهی اوقات بیمار قادر به صحبت کردن نیست. در این شرایط تیم حفاظت از سلامتی او، با کسانی صحبت می کنند که از طرف بیمار بتوانند تصمیم گیرنده باشند. معمولا همیشه این فرد از خویشاوندان درجه اول او نیست. (به خواننده قويا توصیه می شود تا با قوانین ایالتی بیماران در این رابطه آشنا شود). این افراد، تصمیم گیرنده جانشین شناخته میشوند. مفهوم دیگری که در این بحث مطرح می شود راهبردهای پیشرفته است. راهبردهای پیشرفته؛ مدارک قانونی ای هستند که به مراقبان درباره صلاحدید عمومی بیمار، اختیارات لازم را میدهد که این در صورتی است که بیمار نتواند درباره بیماری خود صحبت کند. بیشتر بیماران ترجیح میدهند که اقدامات پزشکی کافی را دریافت کنند تا تسکین یابند و به آنها فرصت های منطقی ای داده شود تا از باقیمانده زندگی خود با عملکرد مطلوب، لذت ببرند. معنای منطقی و کاربردی، ممکن است در میان افراد متفاوت باشد که این دلیل، به راهبردهای پیشرفته نیاز دارد.

در نهایت، ممکن است مواقعی پیش آید که هیچکس برای صحبت درباره بیمار و صدور اجازه درمان در لحظه مورد نیاز، وجود نداشته باشد. در این شرایط، پزشک باید به خاطر بیاورد که اولین وظیفه در قبال بیمار این است که زندگی او را بهبود بخشد. بهبود زندگی همیشه به معنای طولانی کردن آن نیست. این وظیفه پزشک است که جنبه های مختلف مراقبت های از بیمار را با روشی محترمانه و خاشعانه مدیریت کند. ممکن است زمانی پیش آید که پزشک باید بین مرگ و زندگی، قضاوت سختی داشته باشد.

پزشک مسئولیت پذیر، بسیار با اندیشه و بی درنگ عمل می کند بدون اینکه از شرایط پیچیده و دردناک ایجاد شده، سرباز زند. مهم است که مشکلات رضایت آگاهانه و پایان زندگی بیمار را با او در همان ابتدای رابطه، در میان گذاشت. این یک مسئله قانونی نیست و برای شرایط خاصی پیشنهاد می شود برای مثال اگر بیماری در مراحل آخر کاردیومیوپاتی باشد، ممکن است برای ترمیم غیر اورژانسی یک آنوریسم آئورتی کاندید بسیار بدی است در حالی که این بیمار به احتمال قریب به یقین، گزینه بسیار بدتری برای ترمیم اورژانسی پارگی آنوریسم است. برعکس، بیمار ۱۸ ساله سالمی که برای جراحی برنامه ریزی شده فتق بیاید، مشکل مشابه مانند بیمار قبل را ندارد.

ادامه مطلب را با دانلود فایل پیوستی مشاهده کنید.

حتما بخوانید:

⇐ بیماری های مری و جراحی های مربوط به آن

⇐بیماری های مجاری صفراوی و جراحی های آن

⇐ جزوه سوختگی ها و جراحی

⇐ بیماری های معده و دوازدهه و جراحی آنها